یا فک تحتانی به طور کامل کوچک تر و عقب تر از حد طبیعی است که در این موارد رابطه دندانی بیمار نیز مختل است ، یعنی دندان های پایین که به طور طبیعی 2 تا 3 میلی متر بالاتر از دندان های بالایی هستند خیلی عقب تر از دندانهای بالایی هستند که دراین موارد بیمار باید فک تحتانی را به طور کامل عمل کرده و به سمت عقب بکشد
در این گونه موارد ابتدا متخصص ارتودنسی بد شکلی های اندامی ناشی از این ناهنجاری را اصلاح می کند ، سپس بیمار تحت عمل جراحی جلو کشیدن فک بالا قرار می گیرد .
اما اگر رابطه دندانی بیمار طبیعی باشد محل و اندازه فک تحتانی طبیعی است و قوز چانه .به اندازه کافی رشد نکرده است .
دراین گونه موارد با گذاشتن پروتز که یک جسم تو پر به شکل چانه و از جنس سیلکیون و یا پلی اتیلناست درمان می شود. هر چند این ماده صنامی است ولی بدن وجود آن را به راحتی تحمل می کند و به اصطلاح زیست سازگار است و در 99 درصد بیماران تا آخر عمر بدون هیچ مشکلی در صورت بیمار باقی می ماند ، گذاشتن آن بسیار راحت تر از انجام عمل جراحی فک است و دوران نقاهت بعد از عمل نیز از استئوتومی فک ( شکستن استخوان فک به منظور اصلاح نا هنجاری ظاهری ) کوتاه تر و ساده تر است .
ماندگاری پروتز های چانه مادام العمر است و عموما در دراز مدت جایگاه و شکل خود را حفظ می کند . احتمال عفونت پروتز ها درتمام طول عمر بیمار بین نیم تا یک درصد است و خوشبختانه در صورت بروز عفونت با در آوردن پروتز که عمل راحتی است عفونت به طور کامل بر طرف می شود . تزریق ژل دائمی به منظور برجسته کردن چانه هر چند بسیار ساده است اما با میزان عوارض بالایی همراه است و در صورت بروز عارضه درمان آن دشوار و بعضاً غیر ممکن است.