مواردی که نباید از ایمپلنت دندانی استفاده کرد

ایمپلنت با تمام مزایایی که برای بیماران بدون دندان دارد، قابل استفاده برای تمامی افراد نیست. به این معنا که هر کسی نمی‎تواند کاندید استفاده از روش درمانی کاشت ایمپلنت دندان باشد. با توجه به اینکه اولین مرحله در کاشت ایمپلنت، بررسی و معاینه فک، لثه و فضای لابه لای دندانهای بیمار است، در این مرحله دندانپزشک می تواند امکان کاشت دندان را مشخص کند. در صورتی که دندانپزشک تشخیص دهد که کاشت دندان با مشکل مواجه می شود، بیمار را از این موضوع با خبر می کند و روش دیگری را برای جبران کمبودهای دندانی، به وی پیشنهاد می شود.

موارد منع کاشت ایمپلنت دندان

بیماری قلبی

در صورتی که بیماری های قلبی به میزان حاد وجود داشته باشد، به طوری که موجب بروز ایست قلبی و یا سکته (انفارکتوس) شود، مانع از انجام جراحی ایمپلنت می شود. همچنین اگر برای بیمار قلب مصنوعی استفاده شده باشد، تا 15 الی 18 ماه پس از جراحی دریچه، فرد نمی تواند برای کاشت ایمپلنت دندان اقدام کرد. پس از گذشت زمان مشخص شده، بیمار تنها با مشورت با پزشک خود می تواند به دندانپزشک مراجعه و برای کاشت ایمپلنت اقدام نماید.

بیماری کلیه پیشرفته

در صورتی که فرد به بیماری کلیوی پیشرفته مبتلا باشد، نمی تواند از روش کاشت دندان استفاده کند و برای پر کردن فضاهای خالی در دهان خود، می تواند از سایر روش های جایگزین همچون پروتزهای متحرک و دندان مصنوعی استفاده کند.

دیابت مقاوم به درمان

با توجه به اینکه دیابت و بیماری قند به دو نوع تقسیم می شود و نوع دوم آن در مقابل درمان ایمپلنت مقاوم است، مانع از انجام این روش درمانی می شود. به این صورت که مانع از ترمیم شده و زمانی که دندانپزشک مقداری از لثه را برای کاشت پایه ایمپلنت برش می دهد، مانع از ترمیم این قسمت می شود و در نتیجه خونریزی، زخم طولانی مدت، عفونت و مشکلات دیگری برای بیمار رخ می دهد که کاشت دندان را با مشکل مواجه می کند.

اعتیاد به الکل، دخانیات و مواد مخدر

افرادی که به الکل، دخانیات و مواد مخدر اعتیاد دارند، کاندیدای خوبی برای کاشت ایمپلنت دندان نخواهند بود. همچنین مصرف بیش از حد سیگار و سایر مواد اعتیادآور مانع از ترمیم زخم ناشی از کاشت پایه ایمپلنت می شود. از سوی دیگر دود ناشی از مصرف مواد مخدر و دخانیات از طریق زخم وارد لثه شده و مشکلات دیگری را برای بیمار ایجاد می کند. در این صورت بیمار بیش از حد درد و رنج کاشت دندان را به جان می خرد که گاهی برای او غیرقابل تحمل است. بنابراین بهترین توصیه برای این افراد ترک ماده اعتیادآور و سپس اقدام برای کاشت ایمپلنت دندان است.

پوکی استخوان ثانویه

در صورتی که بیمار به پوکی استخوان از نوع نرمی استخوان یا استئومالاسی(نرمی استخوان) مبتلا باشد، کاشت ایمپلنت برای وی توصیه نمی شود. در این افراد استخوان فک به شدت نرم است و استحکام کافی برای پیوند با پایه ایمپلنت را ندارد. بنابراین دوره درمان بیش از حد طولانی و گاهی نیز با شکست مواجه می شود. در این صورت بیمار بدون اینکه نتیجه ای را بدست آورد، تنها درد و رنج جراحی و کاشت دندان را تحمل می کند. بنابراین در صورت ابتلا به این نوع بیماری، بهتر است از دیگر روش های درمانی دندانپزشکی استفاده شود.

بیماری های لثه

اگر لثه به بیماری هایی از قبیل تورم، عفونت و یا خونریزی مبتلا باشد، کاشت ایمپلنت به هیچ عنوان پیشنهاد نمی شود. از آنجا که پایه ایمپلنت باید از لثه عبور کند و به استخوان فک متصل شود، لثه در حکم نگهدارنده پایه خواهد بود. در صورتی که لثه از استحکام کافی برخوردار نباشد و یا به عفونت، خونریزی و یا تورم مبتلا شده باشد، قادر به حفظ پایه ایمپلنت نخواهد بود و در نتیجه درمان مطلوب بیمار نیست. در این شرایط دندانپزشک داروهای لازم را برای برطرف کردن بیماری های لثه تجویز می کند و بیمار پس از طی کردن دوره درمان کامل لثه، می تواند مجدد به دندانپزشک مراجعه و برای کاشت ایمپلنت دندان اقدام کند.

 شیمی درمانی و اشعه درمانی

شیمی درمانی و اشعه درمانی یا کموتراپی و رادیوتراپی در ناحیه فک و صورت نیز مانع دیگری برای کاشت ایمپلنت دندان است. در شرایطی که بیمار تحت شیمی درمانی باشد، نمی تواند از این روش استفاده کند. در این صورت با اتمام دوره درمان کامل، بیمار می تواند برای کاشت دندان اقدام کند.