گروه ایمپلنت

ایمپلنت دندانی چیست

جایگزین کردن یک دندان در گذشته دور از تصور بود. زمانی که دندان های مصنوعی وارد بازار شدند، بیماران تنها می‎توانستند از یک قالب پلاستیکی شبیه به دندان برای تمامی دندانهای از دست رفته استفاده کنند. اما هنگامی که بیمار تنها یک دندان خود را از دست می‎داد، این روش قابل استفاده نبود. بتدریج با پیشرفت هایی که در عرصه دندانپزشکی زیبایی صورت گرفت که این روزها شاهد استفاده از روش های جدید برای درمان بسیاری از مشکلات دندانی بیماران هستیم. یکی از این روش های ایمپلنت یا کاشت دندان است.

ایمپلنت نوعی پین باریک است که جنس آن از تیتانیوم خالص می‎باشد. این پایه تیتانیومی درون لثه بیمار کاشته و با استخوان فک او پیوند می‎خورد. به طوری که با گذشت مدت درمان، به یکی از اجزای بدن بیمار تبدیل می‎شود. مدت زمانی که برای درمان کاشت ایمپلنت تخمین زده شده بین سه تا شش ماه است. در این مدت باید ایمپلنت با استخوان فک جوش خورده و جزئی از آن شود.


ایمپلنت ریشه ای شکل (Implant Internal Connection)

این نوع ایمپلنت در میان دندانپزشکان بیشترین طرفداران را دارد زیرا به طور کامل درون لثه بیمار رفته و می‎تواند با استخوان فک تماس داشته باشد. ایمپلنت ریشه ای به پیچ های ضخیم و مخروطی شباهت زیادی داشته و پهنا و طول آنها با توجه به لثه بیمار طراحی می‎شود. در زمان درمان، دندانپزشک عمق بیشتری را در استخوان بیمار ایجاد می‎کند تا از این طریق ایمپلنت ریشه درون فک قرار بگیرد.

انواع ایمپلنت دندان

ایمپلنت ها براساس شرایط بیمار و ساختار فک و لثه بیمار در اشکال مختلفی ساخته می‎شوند. براساس کشور سازنده می‎توان به انواع ایمپلنت کره ای، آمریکایی، ایمپلنتیوم، ایمپلنت سوئیسی، ایمپلنت sic و ... اشاره کرد. از نظر جنس و ماده اولیه برای تهیه ایمپلنت تنها تیتانیوم استفاده می‎شود چرا که فلز تیتانیوم در مقابل اسید و ترکیبات نمک و اکسیژن مقاوم است و به دلیل خاصیت غیرمغناطیسی بودن هیچ عارضه ای را متوجه بیمار نمی کند. دسته بندی ایمپلنت ها از نظر ساختار و نحوه قرار گرفتن در لثه بیمار صورت می‎گیرد. بر این اساس می‎توان آنها را به شکل زیر دسته بندی کرد:

ایمپلنت دارای چارچوب راموس (Implant External Connection)

این نوع ایمپلنت زمانی کاربرد دارد که استخوان فک پایین بیمار، برای استفاده از ایمپلنت دندان ریشه ای ظریف باشد. همچنین در صورتی که قرار باشد از ایمپلنت ساب پریواستیل استفاده شود، ایمپلنت مدل دارای چارچوب راموس در گوشه عقب استخوان فک در دهان (نزدیک به دندان های عقل بیمار) و نزدیک چانه قرار داده می‎شود. با کاشت این نوع ایمپلنت در محل، به مرور زمان بافت لثه ترمیم می‎شود. پس از این دوره یک میله فلزی نازک در اطرف بالای لثه قابل مشاهده است که دندان مصنوعی بر روی این میله قرار می‎گیرد. ایمپلنت دارای چارچوب راموس، برای فک های ضعیف مناسب هستند زیرا می‎توانند فک ضعیف را تثبیت کرده و از ایجاد شکستگی در آن جلوگیری کنند.


شرایط کاشت ایمپلنت

برای کاشت دندان یا ایمپلنت، معاینه دندانپزشک زیبایی ترمیمی ضرورت دارد. در این صورت بررسی های اولیه از قبیل معاینه وضعیت دهان و دندان ها و بررسی کامل سابقه درمانی و مشکلات دندان های بیمار در مرحله اول قرار می‎گیرد. براساس نظر دندانپزشک زیبایی ممکن است بیمار به رادیولوژی نیاز داشته باشد. تصاویری که از رادیولوژی تهیه می‎شود اطلاعات مناسبی در رابطه با مقدار استخوان موجود در فک، شکل آن و نیز محل اعصاب و سینوس ها در اختیار دندانپزشک قرار می‎دهد که شرایط بیمار برای استفاده از روش ایمپلنت باید مناسب باشد.

یکی از شرایط لازم برای کاشت ایمپلنت، سلامت لثه های بیمار است. از آنجا که فلز تیتانیومی باید از میان لثه عبور کند، بنابراین سالم بودن لثه یک شرط مهم برای ایمپلنت است. همچنین لثه باید استقامت کافی برای نگهداری پایه فلزی را داشته باشد. افراد سیگاری، کسانی که به بیماری های عفونی و خود ایمنی مبتلا هستند، بیماران دیابتی و افرادی که از پرتو درمانی در ناحیه سر و گردن استفاده می‎کنند، نمی توانند از روش ایمپلنت استفاده کنند.

ایمپلنت موقتی (Mini Implant)

زمانی که براساس تشخیص دندانپزشک زیبایی، قرار باشد ایمپلنت به منظور موارد موقت استفاده شود، ایمپلنت هایی با قطر کمتر از 3 میلیمتر مناسب هستند. این ایمپلنت ها برای 6 ماه دوام دارند که پروتزهای موقت بر روی آنها قرار می‎گیرد. زمانی که دندانپزشک ایمپلنت های دائمی بیمار را تهیه می‎کند، این ایمپلنت ها حذف می‎شوند و جای آنها را ایمپلنت های اصلی می‎گیرند.

موارد استفاده از ایمپلنت

در صورتی که یک یا چند دندان قدمی از بین رفته و دندانهای مجاور طبیعی و سالم باشند، کاشت دندان یا ایمپلنت بهترین روش برای بازسازی و ترمیم است. با کاشت یک دندان، جای خالی دندان افتاده پر می‎شود و از سوی دیگر می‎توان فاصله میان دندانهای دیگر را از بین برد و دندا نهای سالم را به بیمار هدیه داد. برای این کار می‎توان به چندین روش عمل کرد:

استفاده از بریج سه واحدی که در آن دو دندان سالم مجاور نیز کنده و سپس دندانهای دیگری به جای آنها کاشته می‎شود.

استفاده از بریجی که به دندانهای مجاور چسبیده اما عمر آن محدود است.

استفاده از بریجهای که تنها جایگزین تاج دندان افتاده می‎شوند و ریشه دندان همچنان به قوت خود باقی می‎ماند. در این صورت نیروی ناشی از جویدن، به استخوان زیرین منتقل نمی شود و در نتیجه دوام و عمر بریج ها بیشتر خواهد بود.

همچنین زمانی که یک یا چند دندان از انتهای هر قوس دندانی افتاده و تنها یک سمت دندان طبیعی باشد، استفاده از روش ایمپلنت مناسب است. چرا که افتادن دندانهای قوی در عقب قوس دندانی که مسئولیت جویدن مواد غذایی را دارند، موجب آسیب به سایر دندانها می‎شوند. همچنین دندانهای باقیمانده به سمت فضای خالی حرکت می‎کنند و در نتیجه فاصله میان آنها افزایش می‎یابد. برای این عارضه می‎توان از ایمپلنت به عنوان دندان پایه دوم بریج استفاده کرد.
  لینک های مرتبط

  لینک های پیشنهادی
مهاجرت به کانادا
کاشت مو
باربری تهران
طراحی سایت
مهاجرت به کانادا
گواهینامه ایزو
خرید کولر گازی از بانه
اسکالپ
.تمامی حقوق محتوا مربوط به وب کلینیک می باشد .
طراحی سایت و بهینه سازی سایت : آوینا پرداز